Człowiek pradziejowy wyzwala wspomnienie czasów swobodnego dialogu między naturą a kulturą. Przypomina czasy podboju środowiska naturalnego, w których maszyna nie niosła jeszcze zniszczenia. Symbolizuje epokę, kiedy rodząca się cywilizacja zostawiła szansę przeżycia roslinom i dzikim zwierzętom a człowiekowi jego osobisty udział w przygodzie. Czasy pradziejowe są mniej lub bardziej świadomie widziane jako okres, w którym stosunki między jednostką a społeczeństwem mieściły się w skali proporcji ludzkich, kiedy każdy człowiek miał swoją istotną rolę w batalii dnia codziennego. Mimo całej swej romantyczności, przygoda czasów pradziejowych widziana z pozycji współczesności [...] składa się na konieczny równoważnik myśli współczesnej. (z przedmowy André Leroi-Gourhana)